ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΛΑΔΙΑ - ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΗΣ

Φρειδερῖκος καί Ἰωάννης (ἀφήγημα) Ἀστρολάβος 1991 καί Ἑστία 2003.

"Τό σούρουπο εἰσωροῦσε δειλά στό δωμάτιο, κι ἐγώ περιεργαζόμουν τίς φωτογραφίες σας. Τό ἄγριο προφίλ τοῦ Φρειδερίκου μέ τά φοβερά μουστάκια, τό τεράστιο καμπυλωτό μέτωπο καί τά πυκνά μαλλιά, ἔρχονταν σέ συπληρωματική ἐναρμόνιση μέ τό λιπόσαρκο πρόσωπο τοῦ Ἰωάννη, πού τό καλογερίστικο σκουφί κάλυπτε μαζί μέ τά γένεια ὅλη σχεδόν τήν μορφή, τονίζοντας τά τεράστια, ἀσκητικά μάτια. Τό βλέμμα σας ἦταν κοινό: ἕνα βλέμμα ἄγριας ὀνειροπόλησης, πάνω καί πέρα ἀπό τά ἀνθρώπινα, τό ὁλόλαμπρο, ἀπόκοσμο βλέμμα τοῦ ἐρημίτη."

Στήν προσπάθειά της νά ἀναπτύξει ἔνα ἰδεολογικό σύστημα ἑρμηνείας τοῦ κόσμου, [ἡ Ἐλένη Λαδιᾶ] προσεγγίζει δύο μύστες τῆς ἀνθρώπινης ἐσωτερικότητας: τόν Φρειδερῖκο Νίτσε καί τόν Ἰωάννη τῆς Κλίμακος.

[...] Συνδιαλέγεται μαζί τους καί πίσω ἀπό αὐτούς συνδοξάζει τήν ἑλληνική προσωκρατική σκέψη καί τήν κυρίαρχη ἀρχαιόθεν μυθολογία, πού κατηύθυνε, στό μεταξύ, ἐπιστήμη καί τέχνη. Μέ εἰλικρινή ἀγωνία ἀρθρώνεται "ὁ λόγος πού ἀναζητάει τό βαθύ καί οὐσιῶδες τῆς ζωῆς, αὐτό πού ὅταν δέν ὑπάρχει ὅλα φαίνονται χαμένα καί μάταια.

Κριτικές - Παρουσιάσεις

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, Σπαράγματα από τον κόσμο της Ελένης Λαδιά, "Lifo", τχ. 336, 18.4.2013

Διαβάστε κριτική της Τούλας Ρεπαπή για το βιβλίο ΕΔΩ 

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΛΑΔΙΑ - ΩΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ὠρογραφία (διηγήματα) Ἀθήνα 1990. Βραβεῖο Οὐράνη τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν 1991. Καστανιώτης 1991, Ἁρμός 1995

Ὠρογραφία, ἡ καταγραφή τῶν γεγονότων στίς ἐποχές, εἶναι ἕνας γενικός τίτλος γιά τά δεκαπέντε διηγήματα τοῦ βιβλίου, ὅπου τό καθένα ἔχει ἰδιαίτερο ὑπότιτλο. Μιά καταγραφή ἰδεῶν καί τύπων ὑπάρχει στήν Ὠρογραφία. Συνειδήσεις πού κουρασμένες ἀπό τήν πολλαπλότητα τῆς τέχνης καί τῶν θεωριῶν ζητοῦν τήν μία καί μόνη λύση πού θά πρόσφερε ἕνα μαθηματικό πρότυπο, συγγραφεῖς πού βρίσκονται σέ νομοτελειακή σχέση μέ τούς ἥρωές τους, καθημερινά ἄτομα πού φιλοδοξοῦν νά φτιάξουν κοσμοθεωρίες, ἀναζήτηση τοῦ θείου ἤ μιᾶς πρώτης ἀρχῆς, μέσα ἀπό μονοπάτια μαγείας, εἰδωλολατρίας, πίστης καί ἀθεϊας. Ἔτσι οἱ πολλές ὀπτικές αὐτῶν τῶν διαφορετικῶν σέ θεματολογία διηγημάτων, εἶναι μιά ἀπόπειρα νά ἐπισημανθεῖ τό πέραν τῶν συμβάντων καί φαινομένων "μυστικό," συμφιλιωμένη ὡστόσο καί μέ τήν ἐπίγνωση ὅτι αὐτό διαρκῶς διαφεύγει ἀπό τόν ἀνθρώπινο νοῦ.

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΛΑΔΙΑ - ΧΙ Ο ΛΕΟΝΤΟΜΟΡΦΟΣ

Χί ὁ Λεοντόμορφος ( μυθιστόρημα) Ἑστία 1986

Ὁ Χί ὁ Λεοντόμορφος μυθικός μαζί καί ἀνθρώπινος, διανύει τήν πορεία του ἀπό τήν φτωχική του συνοικία μέχρι τό "ὅρος τῶν Ἀμώμων," ἀναζητώντας τήν ἀπόλυτη πίστη καί συνάμα τήν ἐλευθερία τοῦ νοῦ του, συνδυασμός πού γιά τήν τυπική λογική δημιουργεῖ ἀντίφαση καί φαῦλο κύκλο. Ὀ τύπος τοῦ Χί τοῦ Λεοντόμορφου χαρακτηρίζει ἴσως μιά εἰδική ἀνθρώπινη κατηγορία, πού θά μποροῦσε νά δημιουργήσει τόν ὅρο "Λεοντομορφισμό.'' '"Ὁ Λεοντομορφισμός" ὁρίζεται ἀπό τήν ἐπίγνωση πώς ἡ σύλληψη τῶν ὁραμάτων ὑπερβαίνει πάντα τά ἀνθρώπινα μέσα ἔκφρασης, ἀλλά ταυτόχρονα κι ἀπό τήν ἐμμονή στό ὅραμα, τοῦ ὁποίου οἱ ἀναβιώσεις καί οἱ διαψεύσεις του ἀναγκάζουν τό ἄτομο νά βρίσκεται συνεχῶς στό μεταίχμιο ὀνείρου καί πράξης.

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΛΑΔΙΑ - Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ

Ὁ ἀγαπημένος τοῦ ὄντος ( δοκίμια γιά τήν ποίηση τοῦ Δ.Π.Παπαδίτσα) Imago 1984, Λογεῖον 2011

Οἱ ποιητικές εἰκόνες τοῦ Παπαδίτσα περικλείουν τό σύμπαν, γιατί, ὡς θά ἔλεγε ὁ Ἡράκλειτος οὔτε λέγουν, οὔτε κρύπτουν, ἀλλά σημαίνουν.

"Στό κάθε βῆμα μιά ἔκρηξη ἐλαιώνα ἔσπαγε

σέ διαμαντικά τό μάτι."

Ἄν κινήσουμε μέ τήν δύναμη τῆς φαντασίας μας αὐτές τἰς ποιητικές, πού ἡ κάθε μία σημαίνει κι ἕνα πολυδιάστατο ἐρώτημα, μᾶς ἀποκαλύπτεται ἕνα ἔγχρωμο, ὀργιαστικό σύμπαν, μιά πηγή κρυφή πού ὑποδηλώνεται ἀπό τόν ἦχο της, ἕνα βουνό, ὅπου μέσα του ἐνυπάρχουν ἡ ''κίνηση" καί ὁ "πετρωμένος αἰώνας," καί πάνω ἀπό ὅλα ἡ θαυμάσια ταύτιση τοῦ ἀνθρώπου μέ τά νησιά, τίς πέτρες, τόν ἀέρα καί τά δέντρα.

Ἡ ποίησή του εἶναι συμπαντική, ἀκριβῶς γιατί τό ὑποκείμενο σπάει τά ὅρια τοῦ αὐτισμοῦ του καί διαχέεται σἐ ὅλο τόν ἐνόργανο καί ἀνόργανο κόσμο, σέ ὅλα τά ἀστρικά καί τά γήινα.

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΛΑΔΙΑ - ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Ποιητές καί ἀρχαία Ἑλλάδα ( Σικελιανός-Σεφέρης- Παπαδίτσας) ἐκδόσεις τῶν φίλων 1984

Τό θέμα τῆς ἐκλογῆς τῶν τριῶν αὐτῶν ποιητῶν, πού μέ ἀπασχόλησαν, ἦταν πρωτίστως ὑποκειμενικό. Ἡ ἀντικειμενική ὅμως πλευρά τῆς ἐκλογῆς εἶναι τό γεγονός πώς αὐτοί οἱ τρεῖς ποιητές ἐκφράζουν μιά ἰδιαίτερη ἀλλά καί συνεκτική ἀντίληψη γιά τό ἀρχαιοελληνικό πνεῦμα. Γνωρίζω τόν μόχθο πού κατέβαλαν οἱ προηγούμενοι μελετητές μέ τίς γενικές ἤ ἐξειδικευμένες ἐργασίες τους: τεράστια ἡ προσφορά τῶν μελετῶν γιά τό ἔργο τοῦ Σικελιανοῦ, ὀγκώδης ἡ βιβλιογραφία γιά τόν Σεφέρη. Γι'αὐτό τά βιβλιογραφικά στοιχεῖα πού παραθέτω, ἔχουν μονάχα στενή συνάφεια μέ τά θέματα, πού μέ ἀπασχόλησαν. Ὁ χῶρος πού διαθέτω γιά τόν Σεφέρη εἶναι σαφῶς μικρότερος τῶν ἄλλων. Ὁ Σεφέρης ὅμως, ἀγαπημένο θέμα πολλῶν μελετητῶν, δἐν ἀφήνει ἄλλη εὐκαιρία γιά μιά πιό πρωτότυπη, κριτική ματιά.

Μέ περισσότερο κέφι δούλεψα πάνω στήν ποίηση τοῦ Παπαδίτσα. Σύγχρονος καί δυσκολοδιάβατος ὁ ποιητής, διαθέτει πολύ παρθένο ἔδαφος. Ἔτσι πολλές φορές εἶχα τήν αἴσθηση πώς πάνω σέ μιά παρατήρησή μου γιά τήν ποίηση τοῦ Παπαδίτσα, κάρφωνα συνάμα καί τήν σημαία τῆς ἐπικράτειάς μου.

Τά θέματα πού διάλεξα εἶναι εἰδικά καί ἐλπίζω νά φωτίζουν κάποιες πλευρές αὐτῶν τῶν ποιητῶν. Ἔτσι ἀπό ἄποχη ἀρχιτεκτονικῆς, τό βιβλίο δέν παρουσιάζει μιά ἑνότητα: ὁ κεντρικός του ὅμως πυρήνας ἐνυπάρχει πάντα στά "ἐξηρμένα" καί "φαινομενικά " ἀσύνδετα τμήματά του.

Τά δοκίμια γιά τόν Σικελιανό εἶναι:

Ὁ Ἄγγελος Σικελιανός καί ἡ ἀρχαία Ἑλλάδα, ὁ Ἀλαφροϊσκιωτος, Τύμβος, Διθύραμβος, Παντάρκης, Πρόλογος στή Ζωή, Ὁ Σικελιανός καί ἡ ἀρχαιοελληνική τέχνη.

Τά δοκίμια γιά τόν Σεφέρη εἶναι: ὁ Γιῶργος Σεφέρης καί ἡ ἀρχαία Ἑλλάδα, Ὁ μνησιπήμων πόνος μέσα ἀπό τά ἀρχαῖα ἀγάλματα, Οἱ μυκηναϊκές ρίζες στήν Σεφερική ποίηση.

Τά δοκίμια γιά τόν Παπαδίτσα εἶναι: Ὁ Δημήτριος Παπαδίτσας καί ἡ ἀρχαία Ἑλλάδα, Ὅπως ὁ 'Ενδυμίων, 'Αχερουσία ἤ ἕνας μονόλογος τοῦ Μένιππου, Λόγος στούς Δελφούς, Ὁ Ἡσιόδειος ἀπόηχος.

Τό βιβλίο περιέχει βιβλιογραφία.

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΛΑΔΙΑ - ΧΑΛΚΙΝΟΣ ΥΠΝΟΣ

Χάλκινος ὕπνος (διηγήματα β΄Κρατικό Βραβεῖο διηγήματος. Ἑστία 1981

Ὁ Χάλκινος Ὕπνος ἀποτελεῖ μιά καινοτομία περιεχομένου καί γραφῆς στό εἶδος τοῦ διηγήματος. Σ' αὐτά τά διηγήματα συντελεῖται μιά μετατροπή τῶν σχέσεων τοῦ ἀτόμου μέ τόν ἐξωτερικό κόσμο. Σάν κυρίαρχη πραγματικότητα ἀναδεικνύεται ὁ βαθύς κόσμος τῆς συνείδησης, πού σέ κάθε διήγημα ἀντιμετωπίζει μέ ἀγωνία κι ἀπό ἔνα βασικό πρόβλημα: τόν χῶρο καί τόν χρόνο, τήν μοναξιά καί τόν θάνατο, τήν μνήμη, τό ὄνειρο, τήν φαντασία καί τήν πραγματικότητα. Στά διηγήματα αὐτά συνδυάζεται μέ λυρισμό καί λογισμό ἡ ψυχολογική ἀνάλυση, μέ μιά διακεκομμένη καί ὀνειρική προβολή τοῦ ἔξω κόσμου. Τά βιώματα χρησιμοποιοῦνται ἀπό τήν συγγραφέα σάν ὑλικό πειραμάτων γεωμετρικῆς καί μαθηματικῆς ἐπίφασης, καί ἐπιχειρεῖται μιά διερεύνηση τῶν προβλημάτων, πού συνυπάρχει μέ τήν ἐπίγνωση πώς θά παραμείνουν ἄλυτα. Ἔτσι ὁ ἀναγνώστης ζῆ σέ μιά ἀτμόσφαιρα, ὅπου ἡ πάλη μιᾶς ἐπίμονης λογικῆς διείσδυσης στίς σκοτεινές δυνάμεις τῆς ζωῆς, παίρνει τραγικές διαστάσεις.

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΛΑΔΙΑ - ΦΑΘΙ ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ

Φάθι Ζαρατούστρα ποίηση, Ἀθήνα 1976 ( ἔκδοση ἐκτός ἐμπορίου, ἐξαντλημένη).

Φάθι Ζαρατούστρα*

'Απόψε ἄγρια μεσάνυχτα τῆς ἄνοιξης

πνιγμένα στό σκοτάδι τά φύλλα τῶν δένδρων

καί τ' ἀγόρια μέ τά ἐφηβικά σπιθούρια τριγυρνᾶν

σφυρίζοντας ἄσματα μιᾶς παλιᾶς ἐπανάστασης.

Καί σύ νεκρός; θαμμένος στή σπηλιά σου ἴσως;

Ἄ Ζαρατούστρα, ἀπόψε ξύπνα

εἶν'ἕτοιμα τά πάντα γιά τόν μεγάλο μας Διάλογο-

τά Εὐαγγέλια κλείστηκαν ἑρμητικά

κι οἱ χάλκινοι ἦχοι πνίξανε τό δωμάτιο

οἱ φλέβες τῶν χεριῶν μου φουσκώσανε ἀπό ὀργή-

Ἄ Ζαρατούστρα ξύπνα τώρα

σάν τόν βρυκόλακα καί σάν τό πάθος πού δέν λέει νά σβήσει-

Παρθένε ἄντρα σίμωσε καί μίλα μου γιά τήν γυναίκα...

δέν εἶμαι ἐγώ γριά γιά νά τά λησμονήσω.

Ἐγώ κυοφορῶ τή φλόγα τῶν τριάντα χρόνων

καί γεύτηκα τήν ἴδια μοναξιά-

Τριάντα χρόνων ἔφυγες γιά τό βουνό καί Σύ.

Ἀπόψε ἔλα, ἄγρια μεσάνυχτα τῆς ἄνοιξης

πού τά ὄνειρά μου ξεχυλίζουν ἀπό καλπασμούς άλόγων

καί τό παράπονο δέν παύει μέ τόν ἄγονο ἐρωτικό σπασμό

πού στό κρανίο μου λιγοψυχάει ἡ κοσμική δημιουργία

νεκρά πουλιά οἱ πόθοι στή μεγάλη θάλασσα-

μίλα μου ἀπόψε

αὔριο χαράματα θἆναι πολύ ἀργά.

Χορός

Ὄχι, φωνάζω ὄχι

μή μοῦ μιλᾶς γιά τίς γυναῖκες

μέ τίς κεντητές ποδιές καί τά μεταξωτά παπούτσια

οὔτε γι'αὐτές πού μέ ἡλιαχτίδες

σφίγγουνε τά παιδιά στόν κόρφο

καί μέ χρυσές κλωστές τυλίγουν τούς πολεμιστές-

ποῦ'ναι οἱ πολεμιστές λοιπόν;

γέμισε ἡ γῆ σκουλήκια ἀνδρῶν.

Ὄχι, φωνάζω ὄχι

μή μοῦ μιλᾶς γιά τίς γυναῖκες τίς ἀβρές

τά χίλια πρόσωπα τῆς ὑπολογισμένης τρυφεράδας.

Ἀπόψε ἄγρια μεσάνυχτα τῆς ἄνοιξης

μέ τόν ἀητό καί τό ἑρπετό

στά τζάμια τοῦ παραθυριοῦ νά μέ κοιτάζουν

μίλα μου ἀπόψε γιά τήν δισυπόστατη γυναίκα

πού περιμένει μόνη στόν μεγάλο δρόμο

ἱέρεια τοῦ ὑπέρτατου σκοποῦ-

πές μου γι' αὐτήν

πού ὅπως καί Σύ

πνίγει ὅ,τι ἀγαπάει

καρφώνοντας τά μάτια της μπροστά.

Χορός

Ὄχι, φωνάζω ὄχι

μή μοῦ μιλᾶς γιά τήν ὑποταγμένη στήν παράδοση

γιά χάδια οὐδέτερα

ἤ γιά ξεσκίσματα στίς σάρκες τῶν ἀνδρῶν-

γιά τίς ἐρωτευμένες μέ τίς παρωπίδες στά κρανία

γιά οὐράνια τόξα σέ φροντίδες μητρικές-

μή μοῦ μιλᾶς γιά τίς γυναῖκες

μέ τήν μονοδιάστατη συνείδηση

πού βράζουνε τόν σπόρο τῶν ναρκωτικῶν

γιά τόν ἀναπαυμένο ὕπνο.

Ἀπόψε ἄγρια μεσάνυχτα τῆς ἄνοιξης

μίλα μου γιά τήν δισυπόστατη γυναίκα

καί βρές της μιά σπηλιά ν'ἀναπαυθεῖ

εἶναι μακρύ τό μονοπάτι

άπό τήν ρίζα τῶν αἰώνων-

πές μου γι'αὐτή πού καρτερᾶ τό ὅραμα

στήν κάψα τοῦ ζεστοῦ μεσημεριοῦ

μέ τήν λαβωματιά στό μέτωπο

παρείσακτη στό θαῦμα τῆς ζωῆς

διωγμένη ἀπ'τήν ἀνάπαυση τῶν αίσθημάτων

συντρόφισσα τῆς ἀγριομηλιᾶς

ἀλήτισα κι ἀπάτριδα

λησμονημένη φεγγαροθεά.

Λαλήσαν' οἱ ἀλέκτορες καί σύ δέν φάνηκες δειλέ-

φτωχέ μου Ζαρατούστρα

προφήτη τοῦ νεκροῦ θεοῦ

ἀρχιερέα τῆς δύναμης-

Ποιά ἄνοιξη θά σέ ἀναστήσει ἐσένα

ὅπως τόν Ἄδωνη, τόν θεῖο ἐραστή καί τόν Χριστό;

νεκρός καί σύ

σάν τόν θεό πού κήδεψες;

Θαρθεῖ καιρός πού θά ξανακαλέσω

τό ὄνομά σου

κι ἄν δέν παρουσιαστεῖς

κήρυκα τῆς ἀνθρώπινης αὐγῆς

ἀηδόνι τοῦ παλιοῦ καιροῦ-

μέσα στήν ἄγρια νύχτα θά κραυγάσω

ὁ Ζαρατούστρα πέθανε

ἄλλος προφήτης ἔρχεται

τά βήματά του

Πρώτη ἀναγνωρίζω.

*Ποίημα ἀπό τήν ομώνυμη συλλογή τῆς Ἑλένης Λαδιἀ

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΛΑΔΙΑ - ΔΟΚΙΜΙΑ

Δοκίμια ἐκ. Κριτικά Φύλλα 1976

Στό βιβλίο ὑπάρχουν τά δοκίμια:

Ἰώβ καί Σίσυφος, ὁ χρόνος τῆς ἐπανάστασης

Ἰβάν Καραμαζώφ καί Ἰωσήφ Κ. Οἱ ἄνθρωποι μέ τήν προϋπαρξιακή ἐνοχή

Ἡ ψυχολογική σκέψη τοῦ Ὀρντίνωφ.

ΒΘΒΛΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΛΑΔΙΑ - ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ

Ἀποσπασματική σχέση (μυθιστόρημα)

Ἰωλκός 1974, Ἑγνατία 1979, Ἑστία 1983

Τό βιβλίο αὐτό εἶναι ἡ ἔρευνα μιᾶς σχέσης. Ἡ ἀφηγήτρια, πίσω ἀπό τά φαινομενικά ἀποκομμένα γεγονότα μιᾶς σχέσης της μέ μιά ἄλλη κοπέλα, προσπαθεῖ ν'ἀνακαλύψει τό βαθύτερο γεγονός πού τήν ἐδημιούργησε. Μᾶς ἀφήνει τήν ἐντύπωση κάποιου πού ταυτόχρονα σἀν μελετητής καί σάν δημιουργός προσπαθεῖ μέ τά λίγα ἀποσπάσματα πού ἔχουν μείνει στά χέρια του ἀπό κάποιο ἔργο πού χάθηκε, πότε νά φτιάξει ἀπό τήν ἀρχή ὁλόκληρο τό χαμένο αὐτό ἔργο, καί πότε ἔστω καί μόνο νά καταγράψει τήν πορεία του.

Ἡ διπλή της αὐτή ὑπόσταση καταλήγει σ' ἕνα ἀπροσδόκητο ἀποτέλεσμα: τά ἀποσπασματικά γεγονότα πού τήν ἀπασχολοῦν, ἄν καί δίνονται ἀπό τήν ἀπόσταση πού δημιουργεῖ ἡ ὀπτική γωνία ἑνός μελετητῆ, συγχρόνως κρατοῦν καί ὅλη τήν τρομαχτική σημασία πού μόνον ἕνας δημιουργός μπορεῖ νά δώσει καί στό ἁπλούστερο πράγμα πού μᾶς συμβαίνει.

Η συγγραφεύς κοιτάζει ἀπό τόν ἕβδομο οὐρανό κάτι πού συμβαίνει στή γῆ, χωρίς ποτέ νά χάνει τίς πραγματικές του διαστάσεις.

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΛΑΔΙΑ - ΑΡΘΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΒΑΦΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ

Ἄρθρα γιά τήν Καβαφική ποίηση. ἐκ. Φέξης 1974, 1975

Οἱ ὑπότιτλοι τῶν ἄρθρων πού περιέχονται εἶναι:

Ὁ Ἀντίνοος τοῦ Καβάφη, Ὁ ἐγκεφαλικός ἔρωτας μέσα ἀπό πέντε ποιήματα τοῦ Καβάφη, Ἡ ἀγαπημένη πόλη τοῦ Καβάφη, τά lacrimae rerum στό καβαφικό αἴσθημα, τό ἐρωτικό πάθος καί ὁ καβαφικός νέος, ἡ τραγική αἴσθηση τῆς μοναδικότητας στἀ καβαφικά πρόσωπα, παραστάσεις ἀγγείων καί καβαφικοί στίχοι, Ἡ Ἑλλάδα τοῦ Καβάφη, τό ἐφήμερο στόν καβαφικό ἔρωτα.

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΛΑΔΙΑ - Ο ΜΑΥΡΟΣ ΕΡΜΗΣ

Τά διηγήματα "Παραστάσεις κρατῆρος" Ἀθήνα 1073, "Ὁ μαῦρος Ἑρμῆς" Ἀθήνα 1977 καί ὁ "Σχιζοφρενικός θεός " 1983 ἐπανεκδόθηκαν ἀπό τήν Ἑστία σέ ἕναν τόμο μέ τόν γενικό τίτλο "Ὁ μαῦρος Ἑρμῆς" Ἑστία 2005

Γιατί ἐξακολουθοῦμε νά ἐκδίδουμε διηγήματα; Ἴσως ἐπειδή ἀποτυπώνουν τήν οὐσία τῆς λογοτεχνίας, τόν σκληρό της πυρήνα, ἀποκαλύπτοντας ἔτσι τόν ἀληθινό συγγραφέα. Μέ χαρμόσυνη πεποίθηση ἐπανεκδίδουμε στόν παρόντα συγκεντρωτικό τόμο τρεῖς παλαιότερες συλλογές διηγημάτων τῆς Ἑλένης Λαδιᾶ, μιᾶς συγγραφέως ἡ ὁποία ξεχωρίζει στό ἑλληνικό συγγραφικό τοπίο μέ τίς ἐπιδόσεις της σέ αὐτό τό εἶδος, τό ὁποῖο δέν ἐγκατέλειψε ποτέ. Πρόκειται γιά τίς συλλογές Παραστάσεις κρατῆρος (1973), ὁ μαῦρος Ἐρμῆς (1977) καί ὁ σχιζοφρενικός θεός (1983).



Ἡ Ἑλένη Λαδιᾶ, κατέχοντας τίς διόδους κατάβασης σέ καθετί μυστηριῶδες, ἀπό τήν μυθολογία καί τήν πνευματική ἀναζήτηση ὥς τίς μύχιες ὑπαρξιστικές ἀναταράξεις τοῦ ὄντος, στήνει στά διηγήματά της μοναδικά μικροσύμπαντα: Καθημερινοί ἄνθρωποι μέ φόντο τήν δικτατορία -οἱ ὁποῖοι δέν ἔγιναν ἥρωες, οὔτε ἀντιστασιακοί- βαρύνονται ἀπό τήν ἐνοχή κι ὑποφέρουν σέ δωμάτια καί κατακόμβες, ἐπειδή δέν μπόρεσαν νά νιώσουν πώς ἀνήκουν στό σύνολο (Παραστάσεις κρατῆρος).

Ἤ κατεβαίνουν στό ἀσυνείδητο συναπαντώντας "κοράλια καί τέρατα,'' μορφές ἀρχετυπικές πού τούς ἀνασύρουν στήν ἐπιφάνεια τῆς ζωῆς (Ὁ μαῦρος Ἑρμῆς).


Ἤ τέλος, ἀναζητοῦν εὐλαβικά τό πεπρωμένο τους ἐπειδή αὐτό τούς ἐξευγενίζει, τούς φέρνει πιό κοντά στό θεῖο. Πεπρωμένο βαρύ, πού καταγράφει τήν ἀνατροπή τῶν πραγμάτων κι ἕναν θεό τρελό, διασαλευμένο, σχιζοφρενικό σάν ἄνθρωπο.(Ὁ σχιζοφρενικός θεός.)