Ὁ ὁμηρικός ὕμνος στήν Δήμητρα ἀναφέρει τήν ἁρπαγή τῆς Περσεφόνης ἀπό τόν Ἅδη, τόν πόνο καί τήν ἀναζήτηση τῆς μητέρας, τήν ἐρήμωση τῆς γῆς καί τέλος τήν χαρούμενη ἀντάμωσή τους. Στήν ὁμηρική ἐκδοχή ἡ ἀρπαγή ἔγινε στήν Σικελία, κι ἀπό ἐκεῖ ἡ περιπλανώμενη Δήμητρα ἔφθασε στήν Ἐλευσίνα. (Ἔλευσις, ἐρχομός, ἄφιξη,) ἐνῶ κατά τήν ὀρφική παράδοση συνέβη στήν Ἐλευσίνα.
Ἄνοιξη και φθινόπωρο στήν Ἐλευσίνα: οἱ κοιλότητες τῶν ἀρχιτεκτονικῶν μελῶν εἶναι γεμάτες ἀπό τά νερά τῆς βροχῆς, ἐνῶ παπαροῦνες καί χορταράκια φυτρώνουν ἤ χάνονται στό ἔδαφος. Ἀρχιτεκτονικά μέλη, σπασμένα καί σκορπισμένα στή γῆ, φωταυγῆ ἀπό τόν ἑλληνικό φωτισμό, πού ἀναδεικνύει τίς ἀνάγλυφες διακοσμήσεις ροδάκων καί στάχεων πάνω στίς μαρμάρινες πλάκες.
Σταματῶ στήν ἀγέλαστη πέτρα, ὅπου εἶχε καθήσει ἡ θλιμμένη καί κατάκοπη ἀπό τίς περιπλανήσεις θεά. Κατόπιν βρίσκομαι στό Παρθένιον φρέαρ. Ἐδῶ ἡ πανύψηλη Δήμητρα μέ τήν ξανθή κόμη, μεταμφιεσμένη σέ πολύχρονη γριά, γνωρίσθηκε μέ τίς κόρες τοῦ βασιλέως Κελεοῦ, κι ἀνέλαβε τήν ἀνατροφή τοῦ μικροῦ Δημοφῶντος.
Ἀπέναντι μου τό Πλουτώνιο ἄντρο, ὅπου ὁ Πλούτων ἄρπαξε τήν Κόρη, τήν στιγμή, πού μάζευε στό λιβάδι, μέ τίς θυγατέρες τοῦ Ὠκεανοῦ, ρόδα, κρόκους, σπαθόχορτα, ὄμορφους μενεξέδες, ὑάκινθο καί νάρκισσο. Νάρκισσο, δόλωμα καί παγίδα πού ἔστησε ἡ Γῆ γιά τό χατήρι τοῦ ἐρωτευμένου Πλούτωνος.’Ἔφτασε μέ τό τετράιππο ἄρμα του, πῆρε τήν ζαλισμένη ἀπό τήν μυρωδιά τοῦ λουλουδιοῦ Κόρη καί τήν νυμφεύτηκε «σέ γάμους φθινοπωρινούς.»
Στό σημερινό τοπίο τοῦ ἀρχαιολογικοῦ χώρου τῆς Ἐλευσῖνος σηματοδοτεῖται ὅλη ἡ ἱστορία τῶν δύο θεαινῶν.Πάντα βλέπω στήν σχισμή τοῦ Πλουτώνιου ἄντρου ἀπαρχές τῶν προσφορῶν (στάχια, ρόδια κ.α) πού ἀφήνουν οἱ σύγχρονοι μύστες.
Ἐπικρατεῖ σιωπή: Εἶμαι μόνη στόν χῶρο, ἐδῶ, ὅπου εἶχε καταργηθεῖ ὁ Λόγος καί ἔγινε μυστικό, μύηση, μυστήριο, πού σημασία δέν εἶχαν τά λεγόμενα ἀλλά τά δεικνύμενα καί τά δρώμενα.
Γιά μένα ἡ Ἐλευσίνα συμβολίζει τήν κάθαρση τῆς ψυχῆς. Καί θεωρῶ πώς εἶναι ἡ ἀρχαία πατρίδα ὅλων μας.
Ἑλένη Λαδιᾶ
28/2/16
Περισσότερα για το Ημερολόγιο διαβάστε ΕΔΩ
