Ήδη έγινε προ πολλών ετών η σύγκριση μεταξύ της Κοσμόπολης των Στωικών και
της παγκοσμιοποίησης, όπου στην πρώτη επικρατεί η συμπάθεια (όρος του στωικού
Ποσειδωνίου), ως απαραίτητη βάση για την αγάπη της ανθρωπότητας, ενώ στην
δεύτερη η δικτατορική και τυραννική επικράτηση εναντίον όλου του κόσμου.
Στην Κοσμόπολη υπήρχαν τα καθήκοντα (καθήκον, όρος του στωικού Ζήνωνος του
Κιτιέως), τα οποία ήταν: η τιμή στους θεούς, στην πατρίδα, στους γονείς, στους
αδελφούς και φίλους. Συνοπτικώς πρώτα η τιμή, η αγάπη και η προσφορά στην
πατρίδα και ύστερα στην μεγάλη πατρίδα, την Κοσμόπολη των Στωικών.
Στην παγκοσμιοποίηση αντιθέτως δεν τιμάται η πατρίδα, ούτε τα θρησκεύματα,
ενώ λαοί, φυλές και γλώσσες διαλύονται κάτω από το βαρύ χέρι των ισχυρών και
πάμπλουτων τραπεζιτών. Η παγκόσμια κυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης εξαφανίζει
την πολιτιστική κληρονομιά κάθε λαού και την ιδιαίτερη φυσιογνωμία του (ήθη και
έθιμα), έννοιες που σεβάστηκε ο οικουμενισμός του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος
ήταν μία εφαρμόσιμη «ουτοπία». Προσέκρουσε τελικώς στην ίδια την ανθρώπινη
φύση. Στην πολυμορφία και την ποικιλία του κόσμου (έργο του ίδιου του Θεού) η
παγκοσμιοποίηση ζητά τη μονοχρωμία της μελαγχολίας με τη φτώχεια των ανθρώπων
και την πείνα των πολλών. Το χρήμα γίνεται το μέγα ζητούμενο, και από εκεί
αρχίζουν τα χρέη, τα ναρκωτικά, οι κλοπές, οι δολοφονίες και οι φυλακές. Όμως
αυτά τα ανθρώπινα τεχνάσματα δεν έχουν καλό τέλος. Ο Χριστιανισμός της αγάπης,
στηριγμένος στην Κοσμόπολη της συμπάθειας των Στωικών, νίκησε τη δικτατορική
και βάναυση Ρώμη.
Στους χαλεπούς καιρούς μας θα πρέπει ίσως να θυμόμαστε τα στωικά και
χριστιανικά διδάγματα δημιουργώντας μία προσωπική νοητή πατρίδα, όπου μετά από
την πατρίδα του κάθε ατόμου, θα περιλαμβάνει ομογενείς και αλλοεθνείς, που
αγαπάμε και εκτιμάμε, ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, θρησκεύματος και ιδεολογιών.
Για τους υπόλοιπους ανθρώπους αρκεί η συμπάθεια.
Υ.Γ. Η δική μου προσωπική, νοητή πατρίδα περικλείει αλλοεθνείς φίλους, τους
οποίους τιμώ και από αυτή την στήλη. Είναι κατά την αλφαβητική σειρά των εθνών
τους: οι μουσουλμάνοι Ισαάμ Νταρουϊς και Αχμέντ Έτμαν και οι χριστιανοί αμπούνα
Μπόλα Άμπα Μπισόι, Ουαφάι Χάνα, Ζοζέφ Μωρίς Φαλτάς (Αίγυπτος), Ιουλιέττα Τζελίλη
(Αλβανία), Έλενα Γκριβέκοβα (Βουλγαρία), Έλκε Λανγκάσκι (Γερμανία), Ναργκίζα
Πιρτσχαλάβα και Νεστάνη Ρομπάκιντζε (Γεωργία), Ράμι Σαάρι (Ισραήλ), Βαλεντίνη
Μαρτινιούκ (Ουκρανία), Έλενα Λαζάρ και Κλαούντιου Σίρσφι Λάουντατ (Ρουμανία),
Τατιάνα Ντίκο (Ρωσία), Ζοζέφ Σαλίτ (Συρία).
Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό diastixo.gr
