Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα εκυκλοφόρησε ένα νέο βιβλίο της κ. Ελένης Λαδιά, υπό τον τίτλο: Η Φερέοικη (εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, σελ. 88, ευρώ 10).
Η συγγραφεύς το χαρακτηρίζει μυθιστόρημα. Σε έκταση προσεγγίζει μάλλον την νουβέλλα. Είναι ένα βιβλίο που ανήκει στις ευτυχείς στιγμές της συγγραφέως, καθώς επανέρχεται σε αυτό το μικτό είδος αφηγήσεως, μυθιστορίας, που κινείται μεταξύ πραγματικού και ονειρικού, ενίοτε εφιαλτικού, με απηχήσεις από την ψυχολογία του βάθους, την Θεολογία, την μυθολογία, αλλά και την έντονη ανάγκη γραφής και εκφράσεως που διακρίνει την κ. Λαδιά ως άξονας όλου του έργου της.
Η κ. Λαδιά γράφει και εκδίδει όπως αναπνέει ή, μάλλον, αναπνέει για να γράφη. Με αυτές τις σκέψεις ξεκινά το νέο μυθιστόρημα: «Ὅταν τελειώνω ἕνα βιβλίο μέ κυριεύει μιά ταραχή, πού ἐξαπλώνεται στόν νοῦ μου σάν φαγούρα νευροδερματίτιδας. Ἀντιαισθητικό ἀλλά ἔτσι εἶναι ἀκριβῶς. Δέν ἄγχομαι γιά τἠν πορεία τοῦ βιβλίου ἀλλά γιά τό κενό πού δημιουργεῖται στήν ψυχή μου». Έτσι αρχίζει.
Και αυτό που μας προσφέρει είναι ένα σχεδόν σουρεαλιστικό κείμενο όπου η συγγραφεύς μάχεται εναντίον της ηρωίδας της που δεν θέλει να… συνεργασθεί! Η προσπάθεια πληρώσεως του κενού της σελίδας και η βαθειά ανάγκη να εξωτερικεύσει τον πόνο από την απώλεια της μητέρας της, στην μνήμη της οποίας είναι αφιερωμένο το βιβλίο, μας προσφέρουν ένα μικρό αριστούργημα λόγου και βαθύτατης εσωτερικής αναζητήσεως, με απόηχους της εξαιρετικής καλλιεργείας και ελληνομαθείας της συγγραφέως.
Το βιβλίο δεν είναι εύκολο. Διαβάζεται όμως απνευστί, παρασύρει τον αναγνώστη στον αγώνα δημιουργού και δημιουργήματος, όπου το εξαιρετικό ταλέντο της συγγραφέως μας πείθει πέρα από την λογική για όσα μας αφηγείται με απλότητα, αλλά πόσο περίπλοκη απλότητα, με εξαιρετικό στυλ, με τόσο «δουλεμένο» λόγο. Ο πόνος, η αναζήτησις του «άπιαστου» και του άρρητου, η γοητεία της δημιουργίας, όλα μας προσκαλούν και μας προκαλούν. Χρειάζεται όμως στιβαρούς αναγνώστες.
