Ο αναγνώστης που θα περιδιαβεί «Τα άλση της Περσεφόνης», θα νοιώσει ότι πέφτει «θύμα» μιας ακατανίκητης γοητείας. Πρόκειται για το νέο βιβλίο της Ελένης Λαδιά, που κυκλοφόρησε πρόσφατα, σε καλαίσθητη έκδοση. Είναι ένα μυθιστόρημα που μοιάζει με ορμητικό ποταμό. Έναν ποταμό κρυστάλλινο και διαυγή, που τα νερά του, καθαρά, γαλήνια, αλλά πολλές φορές και ταραγμένα, διασχίζουν τέσσερις κυκλικές «περιοχές». Η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου, η Δήμητρα ή Περσεφόνη, μετά από μια μεγάλη ασθένεια θυμάται και χωρίζει τη ζωή της σε τέσσερις εποχές. Ανακαλεί στη μνήμη της τα παιδικά της χρόνια, χωρίς να είναι σίγουρο αν τα νοσταλγεί. Με την απίστευτη δύναμη της παιδικής ανάμνησης, η ηρωίδα κάνει μια ανάκληση και αναπλάθει με τρόπο αποσπασματικό σημαντικές στιγμές. Στιγμές έντονες και καθοριστικές, που άλλοτε είναι μαγικές και άλλοτε την τρομάζουν, την πικραίνουν, τη μαγεύουν, την απογοητεύουν. Ο ψυχολογικός χρόνος καταργεί τον πραγματικό.
Τα ορμητικά νερά του μυθιστορηματικού «ποταμού» παρασύρουν τον αναγνώστη στην «όχθη» της ψυχής κάθε «ήρωα» που συναντά στη ζωή της. Ο Πατέρας. Η Σύζυγος, ο Αγαπημένος και ο Φίλος την «επισκέπτονται» τη στιγμή που εκείνη αρχίζει κάπως να συνέρχεται από μια ασθένεια, τη στιγμή που μόλις της έχει δοθεί «αναστολή», που ακόμη βρίσκεται στα όρια της ζωής. Ο θάνατος χτύπησε την πόρτα, αλλά δεν πέρασε μέσα. Το ανέβαλλε. Εκείνη καλωσορίζει τους «επισκέπτες» με τη συναισθηματική ευγένεια που τη διακρίνει. Τα αναλύει, τα κατανοεί, τα αποδέχεται, τα απορρίπτει και όταν χρειαστεί, τα συγχωρεί. Και ολομόναχη, συνεχίζει να οδοιπορεί, χωρίς να απορεί. Θα πει: «Έστω πως έγιναν όλα, όπως δεν υπήρχε περίπτωση να γίνουν διαφορετικά».
Το νέο μυθιστόρημα της Ελένης Λαδιά μας ξαφνιάζει. Δε μοιάζει με κανένα από τα προηγούμενα έργα της. Δε στοχεύει στη διάνοια του αναγνώστη, αλλά κατευθείαν στην καρδιά του. Και, ομολογουμένως πετυχαίνει το στόχο της, αφού πάρουν τα σκάγια και τη σκέψη του. Η πένα της Ε.Λ. γίνεται ένα προσεκτικό και αισθαντικό «νυστέρι», που εισχωρεί βαθιά, όσο πιο βαθιά γίνεται, στην ανθρώπινη ψυχή. Όχι για να ξύσει πληγές, κάθε άλλο. Εισχωρεί για να φέρει στην επιφάνεια τις ενδόμυχες επιθυμίες και τις κρυφές σκέψεις εκείνων που την περιέβαλλαν και με το «φως» της κατανόησης να τις θεραπεύσει. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα, που θα μαγέψει, θα συναρπάσει και θα ενθουσιάσει και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη (εκδόσεις «Αρμός»).
Τιτίνα ΔΑΝΕΛΛΗ
